Ja jestem z Tobą, ale czy Ty jesteś ze Mną? Czy nie jest tak, że przychodzisz do Mnie zawsze, kiedy w Twoim życiu źle się dzieje? Powiadam Ci, że mało kto wielbi i kocha całym sercem mego Ojca, kiedy mu się dobrze wiedzie. Zatem, czy cierpienie, które prowadzi do Mnie, można nazwać złym? Czy nie dopuszczam w Twoim życiu ognia, aby wypalił on wszystkie chwasty? Każdy, kto cierpi, bardzo się boi nie tyle o swoją teraźniejszość, ile o swoją przyszłość. Ten lęk go paraliżuje i sprawia, że zasmucone jest jego serce. Boisz się, że będzie jeszcze gorzej? Powiadam Ci, że jeżeli jesteś przy Mnie, to chociażbyś doświadczył największego zła, to Ja Ciebie ochronię. Chociażbyś przeżywał koszmar w swoim życiu, to Ja jestem przy Tobie i żadne zło nie jest w stanie nas pokonać, bo Ja już pokonałem wszystko, co złe, swoją ofiarą na krzyżu. Nie lękaj się zatem, ale pomyśl, jak odnaleźć pokój w tym, co doświadczasz. Zobacz, ile czasu poświęcasz na rozwiązywanie swojego problemu u ludzi. Ile spotkań, ile godzin i ile rozmów. Zastanów się, ile czasu Mnie poświęcasz? Bez problemu jesteś w stanie poświęcić nawet wiele godzin dziennie innym ludziom, aby pomogli Ci wyjść z Twojej sytuacji, a jeżeli miałbyś spędzić godzinę dziennie ze Mną, to czy nie jest to dla Ciebie wielkie wyrzeczenie? Mówisz, że Mnie nie widzisz i nie słyszysz? Powiadam Ci, że Mnie widzisz, bo Ja jestem w Świętym Sakramencie i Twoje oczy potrafią to zobaczyć. Również Mnie słyszysz, bo mówię do Twojego serca, a jeżeli jesteś na to zamknięty, to otwórz pismo, bo Ja żyję i jestem słowem. Ze Mną przejdziesz przez ciemną dolinę i zła się nie ulękniesz. Beze Mnie nie będziesz w stanie przez nią przejść, bo zło znajdujące się w niej od razu Cię porwie i słuch o Tobie zaginie. Ja oświecam Ci drogę, a ciemność nie może być tam, gdzie jest światło. Idź za Mną i nie oglądaj się, bo pomimo że otacza Cię ciemność, przed Tobą jest światło, które przeprowadzi Cię przez najciemniejsze miejsca w dolinie.
..choćbym kroczył ciemną doliną, zła się nie ulęknę.. – pamięci tym którzy opuścili nas .. za wcześnie.. za prędko.. bez ostrzeżenia.. bez przygotowania nas na to jakże straszliwe rozstanie.. pozostawiając nas w niemym bólu, w niepewności, w rozterce, tęsknocie, w rozdarciu.. choćbym kroczył ciemną doliną, zła się nie ulęknę.. PAN moim pasterzem, nie brak mi niczego. Pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach. prowadzi mnie nad wody, bym odpoczął, Ożywia mnie na nowo, prowadzi mnie po właściwych ścieżkach ze względu na swoje imię. Choćbym kroczył ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną! Twój kij pasterski i laska Czynią mnie bezpiecznym. Zastawiasz przede mną stół Wobec mych przeciwników. Namaszczasz mi głowę olejkiem, a mój kielich jest napełniony. Dobroć i łaska niech idą za mną przez wszystkie dni mego życia, abym zamieszkał w domu PANA po najdłuższe czasy. Małgosi D. – zawsze pozostaniesz w naszych sercach (*) Comments are currently closed.
Codzienne Biblii czytanie przypomina mi, że: Choćbym kroczył ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną! Rafał Ratyński Podobne pomysły popularne terazPrzegląd książek religijnych || Odkryj źródła siły dzięki poradom psychologicznym, doświadczeniom zapisanym w Piśmie Świętym i praktycznym sugestiom dotyczącym codziennego życia. Pozycja Schronienie i siła. Odkryj z Biblią nowe źródła swojej siły ukazała się nakładem Wydawnictwa Świętego Wojciecha. To książka niezwykle podnosząca na duchu, wzmacniająca, budująca nasz dobrostan psychiczny i emocjonalny. Będzie pomocna dla każdej osoby w strapieniu, w potrzebie, ku pokrzepieniu serca. Jest znakomitym narzędziem do wykształcenia w sobie umiejętności budowania siły wewnętrznej w oparciu o Biblię. Na podstawie Księgi Tobiasza (ale nie tylko) autor wypracował cały zestaw przeróżnych ćwiczeń duchowych, które pomagają nazwać problem, jaki nas spotyka, przeanalizować go i znaleźć odpowiednie rozwiązanie, czerpiąc z mądrości Biblii. Peter Abel jest doktorem teologii i diakonem. Pracuje jako duszpasterz w diecezji Hildesheim i posiada bogate doświadczenie w poradnictwie psychologicznym, kształceniu i formacji liderów wspólnot kościelnych oraz prowadzeniu sesji i rekolekcji. Książka Schronienie i siła jest dostępna w księgarni internetowej Wydawnictwa Świętego Wojciecha. Fragment Schronienie i siła Dojrzewanie ludzkiej osobowości Człowiek wzrasta i dojrzewa, jeżeli działa w sposób celowy i pozostaje spójny ze sobą. Psycholog osobowości Julius Kuhl podkreśla, że dojrzałe osoby mogą odkrywać prawdę o sobie za pomocą myślenia oraz intuicji, koncentracji na szczegółach oraz całościowej percepcji. Możemy mieć różne perspektywy rzeczywistości. Nasze poznanie może być nakierowane na poszczególne rzeczy. Dokładnie rejestrujemy wtedy błędy i bolesne doświadczenia. Kuhl nazywa ten sposób poznania „zoomem błędów”. Ważne są pojedyncze wrażenia zmysłowe; uważnie przyswajamy sobie nowe treści. Dzięki temu się uczymy. Skupiając się na szczegółach, możemy jednak odczuć niepokój i dać się zablokować lękowi. Na przeciwnym biegunie znajduje się postrzeganie całościowe, umożliwiające nam powiązanie i zintegrowanie w sobie wielu treści oraz wrażeń. Ten sposób poznania odzwierciedla doświadczenie zgromadzone przez nas w ciągu życia – nasze działania, emocje i odkrycia spotykają się i łączą w jedną, sensowną całość. Zyskujemy ogólny obraz naszego życia. Jeżeli takie poznanie zostało aktywowane, mamy oczy szeroko otwarte i potrafimy w sobie samym odnaleźć pocieszenie i spokój. Nawiązujemy relację z własnym „ja” i nabieramy zaufania do siebie, ponieważ nasze życie jawi się nam jako całość. Jeżeli jednak brak nam takiej ufności, może nami zawładnąć lęk, w skrajnym wypadku przeradzający się w egzystencjalną rozpacz. Klucz do radzenia sobie z bólem jest ukryty we właściwym stosunku między „zoomem błędów” a postrzeganiem całościowym. Błędy i ból pozwalają nam wzrastać. Kierujemy uwagę na nasze negatywne doświadczenia – lęk, przygnębienie i poczucie beznadziei – dopuszczamy je do głosu i akceptujemy. Taka szczerość wobec siebie samego osłabia nasze negatywne afekty i pozwala nam odzyskać wiarę w siebie. Wzrastamy, nawiązując kontakt z pozytywnymi siłami w nas i łagodząc negatywne emocje do tego stopnia, że nie mogą one już nami zawładnąć. Udaje się nam to zwłaszcza wtedy, gdy napełniamy się spokojem, odzyskujemy zaufanie do siebie i doświadczamy w tym pociechy. Integrujemy wtedy ból z naszym postrzeganiem całościowym, a tym samym z całym życiem. Absorbujemy sprzeczności naszego życia i godzimy się na nie we wszystkich aspektach – tak brzmią w skrócie tezy Juliusa Kuhla. Czy nie jest to doświadczenie podobne do tego, które cechuje wewnętrzny zwrot w modlitwie? Jeszcze raz spójrzmy na wołanie Tobita. Zaczyna się ono od gorzkiej skargi. Duszę bohatera przepełnia ból. Tobit wzdycha i płacze, ale nie przestaje się modlić. Ufa swojemu Bogu: „A teraz, o PANIE, wspomnij na mnie i wejrzyj!” (Tb 3,3). Drwiny nieprzyjaciół nie ustają. Pragnienie śmierci niszczy jego siły witalne. Nawiedzają go wątpliwości w wierze. Teraz odnajduję sens w jego wyznaniu grzechu – Tobit prosi Boga o sprawiedliwość, zmiłowanie i przebaczenie, gdyż wie, że w swoim wnętrzu stał się zgorzkniały i niesprawiedliwy wobec Niego. Uświadamia sobie – właśnie w tej chwili – pełną miłości życzliwość Boga. Ograniczenia nie zamykają go w lękliwym egocentryzmie, lecz otwierają na Boga, któremu ufa i ku któremu się nawraca. Sprawiedliwy zwraca się w modlitwie do swojego Boga, by znaleźć pociechę w cierpieniu. Skarżąc się, Tobit kieruje swój wzrok ku Bogu. Jego wyznanie okazuje się silniejsze od skargi, ból ustępuje wobec wielkości miłosiernego Boga. Bohater wzywa Jego imienia, wszystkimi zmysłami i z całej siły, w przeciwnym razie nie wypowiadałby siedmiokrotnie swojej prośby wobec PANA. Ponieważ Bóg dobrze mu życzy i w przeszłości obdarzał swoją łaską, Tobit może opierać swoją ufność na osobistej historii wiary i w chwili rozpaczy patrzeć do przodu. Gdy wypowiadam za Tobitem jego modlitwę, przechodzę od skargi do ufności, od wątpienia do wiary, od cierpienia do optymizmu, od samotności w sercu do wspólnoty w modlitwie, od spojrzenia wstecz na doświadczone dobro do spojrzenia naprzód na oczekiwane uzdrowienie, od życia modlitwy do modlitwy życiem, od Boga do mnie i – mam nadzieję – ode mnie do Boga. Taką skargę, inspirowaną wydarzeniami życia, trzeba raz po raz brać na modlitwę, w mocnym zaufaniu i z coraz większą nadzieją. Intensywnie się modląc, zagłębiam się w tekst, a on z powrotem prowadzi mnie do życia. Moje życie spotyka się z wiarą, a wiara z życiem. W zapożyczonej modlitwie zagęszcza się często to, co dzieje się we mnie w ciągu całych dni i tygodni. I tak, gdy przyjmuję słowa modlącego się jako swoje, odnajduję sam siebie. Zainicjowany zostaje „proces zaufania” (Ottmar Fuchs), proces, w trakcie którego stopniowo coraz bardziej ufam, że Bóg od początku obdarzał mnie zaufaniem i nadal będzie to czynić. Będę się więc skarżył PANU, ufając, że mnie wysłucha. A zatem modlitwa jest czymś więcej, niż tylko przepracowywaniem problemów. Bóg się do mnie zwraca, dlatego mam prawo wierzyć, że Jego oblicze jaśnieje nade mną również w ciemności. „Miłuję PANA, bo usłyszał mój głos błagalny” (Ps 116,1). „Ufałem nawet wtedy, gdy mówiłem: Jestem w wielkim ucisku” (Ps 116,10). „Ja zaufałem Twojej łasce. Moje serce rozweseli się Twoim zbawieniem” (Ps 13,6). Biblijny człowiek modlitwy nie ma co do tego wątpliwości. Wypowiadając słowa modlitwy, już wierzy i ufa. Liczy na życzliwość Boga, który zawsze obdarza nas siłą i wiarą w to, że On ma wobec nas dobre zamiary. Kiedy się modlę, doświadczam więc tego, że mogę podzielić się swoim bólem i otworzyć się na zaufanie, jeśli zwracam się ku Tajemnicy życia. Tajemnicy, która daje mi życie. Nie sposób wyobrazić sobie większego zaufania. „Ożywia mnie na nowo” (Ps 23,3) Świadectwo takiej ufnej modlitwy odnajduję w twórczości pi- sarza Hannsa-Josefa Ortheila. W inspirowanej wydarzeniami z biografii i pisarza powieści Die Er ndung des Lebens („Wynalezienie życia”) wuj narratora, ksiądz, opowiada mu o jego ojcu stojącym przy grobie czwartego już zmarłego dziecka. Nikt więcej nie może uczestniczyć w pogrzebie i nawet samemu wujowi braknie sił do spełnienia posługi duszpasterskiej. Ten trudny obowiązek bierze na siebie miejscowy proboszcz, któremu jednak ze wzruszenia słowa również więzną w gardle. Ceremonia się nie klei, wszyscy odczuwają niemal zyczny ból. Wtedy do grobu podchodzi ojciec, bierze głęboki oddech i mocnym głosem zaczyna się modlić: „Pan moim pasterzem, nie brak mi niczego”. Ojciec przebywa w dolinie śmierci. Czworo dzieci zabrała mu wojna, a jego żona wskutek tego wstrząsu stała się niemową. Nawet brat-ksiądz nie może być dla niego podporą. Słowa zawodzą, wszyscy mają ściśnięte gardła. W tunelu nie widać światła, dro- gi, którą mógłby teraz pójść mężczyzna. Otacza go głucha ciemność, zmysły i uczucia są przytłumione; stoi przy grobie w szoku i rozpaczy. Mężczyzna sięga jednak po słowa, które podsuwa mu psalmista. Modli się psalmem, który zaufanie wyraża chyba mocniej niż jakikolwiek inny: PAN moim pasterzem, nie brak mi niczego. Pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach, prowadzi mnie nad wody, bym odpoczął. Ożywia mnie na nowo, prowadzi mnie po właściwych ścieżkach przez wzgląd na swoje imię. Choćbym kroczył ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną! Twój kij pasterski i laska dodają mi otuchy. (Ps 23,1–4) W jakimż mocnym obrazie modlący się człowiek wyznaje PANU swoją wiarę! Pan jest naszym pasterzem. Psalmista – w przeciwieństwie do ludzi współczesnych – jeszcze doskonale zna ten obraz. Pasterz pokazuje owcom drogę i prowadzi je. Zna każdą z nich i troszczy się o słabe oraz młode. Broni swojej trzody. Gromadzi owce wokół siebie, a jednocześnie pozwala się im swobodnie paść. Wszystkie zwierzęta mają miejsce odpoczynku – młodą zieleń, ob tość wody i bezpieczne ścieżki. Na psalmistę pada cień śmierci, ale w swojej ufności odzyskuje to, czego mu najbardziej w danej chwili brakuje – siłę witalną. Cierpienie nie może mu zaszkodzić; znajdzie drogę do życia. Tak naprawdę już osiągnął życie – jest z nim przecież Bóg, PAN. Przenika go, daje powietrze, którym może oddychać. Czytaj też:Przegląd religijny: "Światło i zaczyn. Odnowa Kościoła, której muszą dokonać wierni"Czytaj też:Przegląd religijny: Chrześcijańskie opowieści na dobranocCzytaj też:Przegląd religijny: "Zniszczyć księdza", czyli nowe fakty z życia ks. Popiełuszki
A ty powiedz sobie: "Choćbym kroczył ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo ty Jesteś ze mną"(Ps 23, 4). Głównym powodem dlaczego wiara nie pociąga ludzi to dlatego że nie widzą bożego działania i przykłądów "wypełniania" słowa bożego. Ludzi online: 4089, w tym 85 zalogowanych użytkowników i 4004 gości. Wszelkie demotywatory w serwisie są generowane przez użytkowników serwisu i jego właściciel nie bierze za nie odpowiedzialności. Crash Lyrics: Znowu się rozbiłem na tej drodze do gwiazd / Nadal niby żyję, a czuję jakbym zmarł / Znów się zagubiłem, bo przeoczyłem znak / Puściłem kierownicę i wydarzył się crash Tytułowe słowa pochodzą z Psalmu 23. Psalmista, używając metafory "ciemnej doliny", wskazuje na niezrozumiałe, trudne i bolesne doświadczenia ludzkiego życia. To one sprawiają, że we wszystkich fazach egzystencji człowieka dochodzi do głosu uczucie lęku. Ujawnia się ono szczególnie wówczas, gdy w jakiś sposób zagrożona staje się fizyczna lub psychiczna integralność osoby. Jednak z racji cielesnego, śmiertelnego charakteru ludzkiego bytowania na ziemi lęk nierozerwalnie wiąże się z życiem każdego człowieka, przybierając rozmaite formy i stopnie natężenia. Nadal aktualne jest więc pytanie: Jak nie poddać się lękowi? Szukając odpowiedzi na to egzystencjalne pytanie, sięgnijmy po słowo Boże, jakie na temat ludzkiego lęku przekazuje nam Pismo Święte. A ponieważ lęk w Biblii to bardzo złożona emocja, przejawiająca się w ogromnej ilości podmiotów i sytuacji, zwrócimy uwagę przede wszystkim na kwestie związane z jego przezwyciężaniem. Lęk jako skutek grzechu Dla zrozumienia lęku na stałe wpisanego w doczesne życie człowieka należy uświadomić sobie fakt, że po raz pierwszy pojawia się on w Biblii w opisie sytuacji po grzechu pierwszych ludzi w ogrodzie Eden. Przyznaje się do niego Adam, który na pytanie Boga: Gdzie jesteś? odpowiada: Usłyszałem Twój głos w ogrodzie, przestraszyłem się, bo jestem nagi, i ukryłem się (Rdz 3, 9-10). W świetle tych słów ludzką tożsamość po grzechu charakteryzują trzy elementy: świadomość nagości, uczucie lęku i postawa ukrycia się. Przed grzechem nagość Adama i Ewy była czymś pozytywnym, czymś, co pozwalało im być na obraz Boga poprzez przyjmowanie i realizowanie Bożej koncepcji życia. Z racji porządku w ludzkiej naturze nie był im potrzebny wstyd, by chronić ludzkie wartości przed znieważeniem. Zmiana w ich sposobie przeżywania nagości nastąpiła dopiero po przekroczeniu Bożego przykazania. Człowiek sięgając po życie poza przykazaniem Boga i absolutyzując siebie, wszedł w doświadczenie lęku będącego skutkiem zaburzenia relacji. Przez grzech postawił bowiem samego siebie poza przestrzenią czystych osobowych relacji z Bogiem oraz z drugim człowiekiem. Wskutek tego nagość poza więzią osobową przemieniła się w słabość wywołującą zagrożenie i uczucie lęku. Zewnętrznym przejawem lęku, a zarazem nieudaną próbą uwolnienia się od niego, staje się ucieczka ludzi przed Bogiem i chęć ukrycia się przed Nim w ogrodzie. A ponieważ ogród przestał już być obrazem intymnej relacji z Bogiem, człowiek -poza tą relacją - może doświadczać jedynie lęku. Nie powoduje go jednak bliskość Boga ani Jego zachowanie, jak fałszywie tłumaczy się Adam, ale ludzki grzech. Ulegając szatańskiej pokusie, by być "jak Bóg" (por. Rdz 3, 4-5), człowiek odłączył się od Dawcy życia i traktując Go jak rywala, popadł w konieczność obrony swego życia, by zachować je tylko dla siebie. Fałszywe powody lęku odsłania przed Adamem sam Bóg, który przezwyciężając zaistniały po grzechu dystans, komunikuje się z nim za pomocą głosu. Poprzez pytanie: Czy może zjadłeś z drzewa, z którego ci zakazałem jeść? (Rdz 3, 11) - Bóg odkrywa przed nim prawdziwy powód lęku i zaprasza go, by przyznając się do grzechu, ponownie nawiązał z Nim zerwaną relację. Po grzechu pierworodnym jedynie w ten sposób - poprzez zainicjowane przez Boga dzieło odkupienia - możliwe będzie pokonanie grzechu ijego skutków. Jednak uczucie lęku już do końca będzie towarzyszyć ludzkim dziejom, tak by każdy człowiek w porę mógł zauważyć swój grzech i w bojaźni Bożej powracać do swego Stwórcy i Zbawiciela. Lęk jako odmowa pomocy rozumu W naszej refleksji biblijnej na temat lęku nie możemy pominąć Księgi Mądrości, w której znajduje się jedyna w całej Biblii definicja tego ludzkiego uczucia: Bo strach to nic innego jak zdradziecka odmowa pomocy rozumu, im zaś mniejsze jest wewnątrz oczekiwanie [pomocy], tym bardziej wyolbrzymia nieznaną, dręczącą przyczynę (Mdr 17, 11-12). Bezpośrednim kontekstem przytoczonej tu biblijnej definicji lęku jest szerszy fragment tekstu będącego relekturą egipskiej plagi ciemności w związku z wydarzeniem Wyjścia (por. Mdr 17, 1 - 18, 4). Pogrążeni w niej Egipcjanie wraz ze swoimi magami stają się typem ludzi bezbożnych wydanych na łup wszechogarniającego ich lęku. Według Księgi Mądrości lęk to zdradziecka odmowa pomocy rozumu. Pomoc ta pochodzi z oskarżającego sumienia, będącego rodzajem dzwonka alarmującego człowieka o jego przewrotności. Nawet jeśli on nie chce przyznać się do winy, sumienie przywołuje go do odpowiedzialności. Jednak porzucenie własnych możliwości rozumowych sprawia, że człowiek pogrąża się w lęku. W ten sposób pozbawia się zdolności oceny wydarzeń i możliwości rozpoznawania przyczyny wywołującej lęk oraz rzeczy nieprzewidywalnej (por. Mdr 17, 13-14). Dla autora Księgi Mądrości plaga ciemności służy ukazaniu stanu duszy ludzi bezbożnych, poddanych terrorowi strachu. Chcąc uwolnić się od niego, wydani na jego łup, uciekają przed wieczną Opatrznością, ukrywając przed Nią swoje grzechy (Mdr 1 7, 2-3). Jednak ucieczka okazuje się niemożliwa, gdyż lęk paraliżuje każdego człowieka i czyni go więźniem samego siebie. Niewłaściwym sposobem uwolnienia się od lęku jest też szukanie ratunku w magii, która chce zapanować nad Bogiem, przywłaszczając sobie moc uzdrawiania chorej duszy człowieka. Popadnięcie w lęk magów Egiptu potwierdza, że magia nie jest w stanie zapanować nad ludzkim lękiem. Jedyny sposób przezwyciężenia lęku to porzucenie własnej niegodziwości. Jeśli autor Księgi Mądrości ukazuje lęk bezbożnych jako antycypację o wiele okropniejszego lęku, jakiego będą doświadczali w dni sądu, to chce podkreślić, że lęk jest zaproszeniem do nawrócenia. Sam w sobie stanowi już w jakiś sposób karę, a będąc ostrzeżeniem przed karą wieczną, tym bardziej przynagla do nawrócenia. Dla autora Księgi Mądrości nawet śmierć ostatecznie nie może rodzić lęku, gdyż nie jest częścią Bożego planu zbawienia. Wszelkie ciemności i ludzkie lęki eliminuje Boże światło, stając się dla wierzących przewodnikiem ku wiecznej szczęśliwości. Lęk i zaufanie do Boga Po ukazaniu genezy i istoty ludzkiego lęku w Biblii trzeba nam przywołać wyznanie wiary Psalmisty będące dalszym ciągiem tytułowych słów naszego rozważania: zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną (Ps 23, 4). W ten sposób modlący się Psalmista wyznaje, że żadne zło nie pogrąży go w lęku, gdyż doświadcza opieki Boga. Użyte przez niego słowa: Ty jesteś ze mną są znaną z Biblii formułą opieki i błogosławieństwa Boga. Dla szerszego zilustrowania tej prawdy Psalmista wykorzystuje najpierw obraz pasterza, a następnie hojnego gospodarza domu. W ten sposób poucza nas, że pod opieką Boga, który jak pasterz nas prowadzi, ochrania i broni, pośród zła zawsze możemy odnaleźć oparcie i pewność zbawienia. Dodatkowo ukazuje to obraz uczty w domu Bożym kończący życiową wędrówkę naznaczoną dobrocią i łaską Boga, aż po miłosne obcowanie z Nim w wieczności (por. Ps 23, 5-6). Tak pięknie nakreślona perspektywa ludzkiego życia, mimo ciemnej doliny, jakiej ziemskie pielgrzymowanie nam nie oszczędza, zachęca do wielkiej ufności Bogu. To także zasadnicza odpowiedź całej Biblii na pytanie: Jak radzić sobie z lękami? Otóż, kiedy rodzą się one w nas pod wpływem różnego rodzaju zła, przeciwności i zagrożeń, wówczas otwiera się przed nami możliwość zaufania Bogu. Nie może to być jednak postawa niewolnika wynikająca jedynie z lęku i strachu o własne życie, ale ufne, miłosne powierzenie się Bogu wewnątrz aktualnie przeżywanego przykrego osobistego doświadczenia. Ocalające nas zaufanie Bogu nie może jednak zrodzić się z nas samych, a jedynie poprzez otwarcie na przychodzące z zewnątrz słowo Boże. Istotną jego treścią pozostaje zawsze podtrzymujące i umacniające: "Nie bój się!", "Przestań się lękać!". Te słowa zapewniają, że towarzyszy nam obecność Boga, która skutecznie nas osłania, będąc gwarancją zwycięstwa i wyzwolenia z niebezpieczeństwa. Zagrażające człowiekowi realne zło nie jest w stanie go pokonać, gdyż ochrania go sam Bóg. Zwykle w doświadczeniu lęku człowiek ma tendencję do zamykania się w sobie. Tymczasem słowo Boże przynosi obietnicę zmiany przerażającej go sytuacji. Otwiera na nadzieję opartą na wiernym i miłosiernym Bogu. Często obok zaproszenia do pozbycia się lęku poprzez zaufanie Bóg daje człowiekowi także znaki, by go podtrzymać, wzbudzić w nim jeszcze większą ufność i zdolność do słuchania. Same znaki nie zastępują jednak wiary. Przyjęcie znaku wymaga bowiem radykalnej ufności opartej nie tyle na samym znaku, co na słowie Bożym. Budzące zaufanie słowa Boga: "Nie bój się!, "Przestań się lękać!" pojawiają się w Biblii zwłaszcza w sytuacjach, kiedy wierzący i wybrańcy Boga przeżywają trudne, często dramatyczne chwile związane czy to z ludzką egzystencją, czy też z wyznaczoną im misją. Bóg objawiając się im, podtrzymuje ich na duchu i umacnia wiarę, przez co usuwa paraliżujący lęk, niepewność i wątpliwości. Wymownym przykładem tego jest postać Proroka Jeremiasza, który od początku swej misji staje wobec wyboru między lękiem przed ludźmi a zaufaniem Bogu i Jego słowu. Rodzący się z tego kryzys Prorok rozwiązuje, oddając swą posługę Bogu, modląc się za nieprzyjaciół i odnawiając swoje powołanie. Bóg będąc ucieczką dla Proroka, równocześnie stał się przyczyną jego nieszczęść. W ten sposób życie Jeremiasza było próbą jego wierności Bogu, a równocześnie lekcją trudnej do przyjęcia prawdy, że Bóg zanim coś zbuduje i zasadzi, wpierw musi zniszczyć i zburzyć (Jr 1, 9-10). Stąd wypływa wniosek, że taki styl Bożego działania domaga się nie tylko od Proroka, ale od każdego wierzącego, szczególnej bojaźni Bożej i wielkiego zaufania wobec niezbadanych wyroków Jego świętej i zbawczej woli. Odwaga dawania życia Doświadczenie ludzkiego lęku, które zostało włączone w zbawcze orędzie Boga już na etapie Starego Testamentu, dzięki Jezusowi Chrystusowi w pełni otrzymało swą ewangeliczną wymowę. Samo przyjście Jezusa na świat ściśle wiąże się ze znanym biblijnym wezwaniem: "Nie lękajcie się!". Bóg kieruje je do Józefa, Maryi i pasterzy. Kiedy Jezus rozpoczął publiczną działalność, sam posługiwał się nim przy okazji cudów, a szczególnie w relacjach z uczniami. Po Zmartwychwstaniu Jezusa wezwanie: "Nie lękajcie się!" pojawia się również w trakcie kolejnych Jego spotkań z uczniami. Znamienne jest to, że ewangeliczne wezwanie: "Nie lękajcie się!" zawsze łączy się z zaproszeniem do wiary i zaufania w zbawcze posłannictwo Jezusa. Wystarczy choćby powołać się na wydarzenie uciszenia burzy. W nim bowiem, po dokonanym cudzie, za pomocą pytania: Czemu tak bojaźliwi jesteście? (Mk 4, 40), Jezus zwraca uwagę uczniów na ich życiowe doświadczenie lęku. W tym przypadku nie można go identyfikować ze strachem przed burzą, ponieważ istnieje nadal, nawet po jej uciszeniu. Jezusowi chodzi więc o wszystkie niebezpieczeństwa i zagrożenia, na jakie narażeni są Jego uczniowie. Każde wejście w doświadczenie wywołujące lęk stawia pod znakiem zapytania ich wiarę w Jezusa jako wybawiciela. Wskazują na to Jego kolejne słowa: Jakże wam brak wiary! (Mk 4, 40). Z takiego zestawienia wynika, że Nauczyciel wychodząc od dramatycznego, życiowego doświadczenia uczniów, uczy ich refleksji nad jakością wiary. Jej skuteczność szczególnie ujawnia się w momentach radykalnej niemożności, kiedy górę biorą uczucia lęku i trwogi o swoje życie. Jezus nie tyle chce ujawnić brak wiary swoich uczniów, ile raczej ukazać im perspektywy dalszej jej formacji w Jego szkole. Staje się ona możliwa dzięki odważnej konfrontacji między doświadczeniami lęku i wiary. W tym procesie chodzi jednak o to, by zrozumieć, że istota lęku tkwi w braku przylgnięcia do Jezusa. Bez względu na okoliczności życia, to On zawsze winien być dla uczniów jedynym punktem odniesienia. Od doświadczania Jego zbawczej obecności zależy bowiem ich zdolność do wytrwania we wszystkich życiowych próbach i przeciwnościach. Przez to, że Jezus sam zaznał lęku wobec zdrady, hańbiącej męki i śmierci, wobec milczenia Boga, i wziął to wszystko na siebie, stał się sprawcą zbawienia wiecznego dla wszystkich, którzy Go słuchają (Hbr 5, 9). W Chrystusie Zbawicielu nasz ludzki lęk nabiera więc wyjątkowego znaczenia. Nie chodzi jednak o jakieś zewnętrzne znaczenie, ale o możliwość wejścia w doświadczenie krzyża, by lęk przemieniać od wewnątrz dynamiką Chrystusowej miłości. Wówczas lęk otrzymuje wartość zbawczą. W nim realizuje się własne zbawienie, daje też możliwość cierpienia za innych. Odnajdywanie siebie pośród naszych lęków zawsze jednak dokonywać się będzie w napięciu między tym, co bolesne i trudne, a tym, co nowe i trwałe. Nie należy się więc bać czekających nas zmagań naznaczonych nowymi lękami. Tak naprawdę wyzwalają one w nas energię potrzebną do działania i przyczyniają się do wzrostu w doskonałości. Ilekroć przychodzi nam przeżywać różnego rodzaju lęki, możemy odkrywać swoją bezbronność i słabość. Takie odkrycie nie może nas jednak przygnębić i pogrążyć, ale winno pomóc w podjęciu nowej decyzji wiary i uczestnictwa w krzyżu Chrystusa. To najpewniejszy sposób, by wzrastać w męstwie, chrześcijańskiej mądrości i tak wydoskonalić się w miłości, by już się nie lękać (por. 1 J 4, 18). Ks. Stanisław Haręzga (ur. 1949), biblista, wykładowca na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, moderator Dzieła Biblijnego im. Jana Pawła II w Archidiecezji Przemyskiej. Ostatnio opublikował: Co znaczy być z Jezusem? Warsztaty biblijne o drodze ucznia w Ewangelii według św. Marka. Sep 23, 2019 - Orzeźwia moją duszę, A ze względu na swoje imię Idzie przede mną ścieżkami sprawiedliwości. Mam pytanie, a dokładnie mówiąc mi się fragment z Biblii: Choćbym szedł ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo Pan jest ze mną. W jakich filmach był wykorzystany ten fragment?? Z góry dzięki za pomoc :) beti w odpowiedzi na post: amandusiak | Oczywiście w Titanicu, gdy statek tonie, a Leo przepycha się przez tłum z Kate. Wtedy idzie przed nimi ksiądz, który mówi te słowa, na co Leo ripostuje - idź szybciej tą doliną. batwings w odpowiedzi na post: amandusiak | W Pulp Fiction i w Zielonej Mili. papajpifpaf w odpowiedzi na post: amandusiak | W Księdze ocalenia,The Book of Eli (2010). Ciri94 w odpowiedzi na post: amandusiak | Ofiary wojny - parafraza, Tony Meserve mówił o sobie:"Chociażbym kroczył ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo jestem najgorszym w całej dolinie".W Zagubionych Mr Eco miał wyrzeźbiony ten cytat na swojej lasce, dokładnie to będzie w S02E10. wiktor2517 w odpowiedzi na post: amandusiak | W filmie "taśmy watykanu " podczas sceny egzorcyzmów P78Cp.i choćbym kroczył ciemną doliną zła się nie ulęknę
